2012ko uda ahantzi ezineko sasoia izanen da enetzat. Hala izanen da euskaldunontzat idatzi dut lehen kolpean, eta ezabatu gero, enetik erranen dut ordea, jada ez bainaiz ausartzen jendartearen buruetan zer dabilen erratera. Nor naiz ni gainera besteren etxeetan sartzeko? Halere, zirrikituetarik sartzen ahalegintzera nator.
Ez naiz bakantzez oroituko, ez eta egin duen bero sapaz ere, eta gutiago Joko Olinpikoak ospatu direlako.
Aurten, udak Josu Uribetxebarriaren izena memorian iltzatu dit, horrentzat oroituko dut.
Bere oinazeak sabeleko mina sortu dit batzuetan, burukoa bestetzuetan, eta kezka eta beldurra dilindan dabilzkit barneko bazterretan. Koktel bortitza da kezka eta beldurraren nahasketa, gehiago besterentzat ukaiten duzunean. Mamu gehiegik bisitatzen zaituzte tenore horretan. Zehaztapen bakar batek ere ez.
Ez dut Josu ezagutzen, bere senideak ez ditut hurbileko lagun, baina heien bidelagun bilakatu naiz, hurbileko ditudan anitzekin batera. Josurekin dut gogoa joan den aspaldian. Eta pentsatu nahi nuke euskal herritarrek ere hala dutela. Heietariko batzuk agertu dira Josuren aldeko mobilizazioetan, (txalo eta ohore heiei), baina errateko premiak agintzen dit (bestela mikatzak barrunbeak gehiago gazituko dizkit) ez dela aski jende mugitu halako kasu larri bat izanki, gehiago, eginikoa ez dela aski eraikitzen ari den bake prozesu batean murgilduta egonik; edo behintzat eni ez zait aski jende mugitu denik iruditu. Euskal politikari ustelduen isiltasuna gauza normala dela erranen nuke, deus berririk ez zerupean, baina Euskal Herriak ekimen berriekin erantzun jendetsuago bat ez ematea? Hori ez. Ez zait hain normala iruditu.
Orai baita ekiteko garaia, gero alferrik izanen da, eta Josuren gaixotasunak bezalatsu gose grebaren erlojuak aitzina egiten du, gelditu behar da, geroko damua ez da nehorentzat baliagarri izanen.
Ospitale aitzinean deitu zen lehen elgarretaratzean bururat heldu zitzaidan jendetza pilatuko zela inguruetan, dena blokatuko zela istant haietan, baina ez zen hala gertatu, eta ezta ondotik izan diren elgar-hartzeetan ere.
Sarraski-etxeetan bahiturik dituzten bostehunetik gora kidek babesa luzatu diote Iosuri, ez dute bizi baldintza erosorik lehendik ere, baina apur hori galdu eta heienetik emateko prest agertu dira kate bat osatuz. Kateatuaren katea.
Eta karrikan zer? Hondartzako eguzkipean etzan ote da gure herria?
Agian zain egotera ohitu gara, zer ekimen antolatuko ote den beha egotera, egunkarietan irakurriko dugun berri on batekin esnatuko garela amestera.
Edo sinpleki, ohitu egin gara halako egoera larrietara.
Eta azala gogortu zaigu.
Sentimenduak gogortu zaizkigu.
Dena ematen duenak ezin omen du gehiago eman, Josuk hala egin du, hala egiten ari du. Guri da hari zerbait itzultzea.
Larunbatean Bilbo kolosala izan bedi berritz, baina ez dadila manifa batekin aski den pentsamendua hedatu.
Manifak ez baitira herri hau askatzeko aski izanen.
Eutsi goiari Josu, animo etxekoei, eta anitz zaindu, anitz balio duzula bistan baita!
Atsegin dut:
Atsegin dut Kargatzen...
Egin klik
Txuriya 
You must be logged in to post a comment.